pl
en
Prezentowany projekt badawczy dotyczy polskiej filozofii chrześcijańskiej XX wieku. Zrozumienie jej specyfiki i znaczenia jest niemożliwe bez uwzględnienia zasadniczego tła historyczno-politycznego, towarzyszącego jej uprawianiu i funkcjonowaniu – zwłaszcza w drugiej połowie ubiegłego stulecia.
Wiek XX był czasem szczególnej próby nie tylko dla Polski. Obok odzyskania niepodległości w 1918 roku, naznaczyły go dwie wojny światowe, rewolucja bolszewicka, narodziny systemów totalitarnych, zorganizowane formy ludobójstwa, połączone ze zniewoleniem i pogardą dla godności człowieka. Wszystko to odcisnęło wyraźne piętno na kulturze polskiej, europejskiej i światowej. Dotknęło także filozofię. Po roku 1945, wraz z narzuceniem Polsce przez ZSRR systemu totalitarnego, monopolowi politycznemu towarzyszył monopol światopoglądowy, za którym stała oficjalna wykładnia filozofii marksistowsko-leninowskiej.
W związku z tą sytuacją wielu przedwojennych profesorów akademickich utraciło pracę na swoich uczelniach, między innymi: Władysław Tatarkiewicz, Roman Ingarden, Izydora Dąmbska, Henryk Elzenberg i Tadeusz Kotarbiński. Ograniczano swobodę badań naukowych i kontakt z myślą filozoficzną zza żelaznej kurtyny. Polska humanistyka znalazła się w ideologicznym potrzasku. Przez szereg dziesięcioleci środowiska akademickie podlegały naporowi różnych form ideologii marksistowskiej.
